Ruzie over koffiemoment (tussen werkgever en werknemer)

Een koffiemoment wordt regelmatig ingezet bij arbeidsongeschikte werknemers. Op advies van de bedrijfsarts moet een zieke werknemer dan op frequente basis (elke week of om de week) koffie drinken met collega’s. Op die manier blijft ‘feeling’ bestaan met de organisatie. De stap om na een langere periode van afwezigheid terug te komen op het werk is dan minder groot. In de categorie ‘raar, maar waar’: werkgevers en werknemers maken met enige regelmaat ruzie over dergelijke koffiemomentjes. In deze blog enkele, aromatische uitspraken op een rijtje.

Koffiemoment 1
De eerste zaak betrof een zieke schoonmaakster. De bedrijfsarts constateerde geen arbeidsmogelijkheden, maar adviseerde de werkgever wel om de werknemer regelmatig uit te nodigen voor een koffiemoment. Er ontstond echter een discussie over het tijdstip van deze koffiemomenten. De werkgever wilde pas om 18:30 uur koffie drinken. De werknemer vond dit een vreemd (laat) tijdstip voor koffie. Daarnaast duurden de werkdagen normaliter maar tot 17:30 uur. De werknemer weigerde dan ook naar het koffiemoment te komen. Daarop stopte de werkgever de loondoorbetaling.

Wat vond de rechter?
De rechter vond niet dat de werknemer het koffiemoment weigerde. Zij werkte (voor haar ziekte) nooit later dan 17:30 uur, dus 18:30 uur was gewoon een onredelijk voorstel. De werkgever had zich niet constructief genoeg opgesteld om naar (creatieve) oplossingen te zoeken, zoals bijv. een digitaal koffiemoment. Het loon moest worden doorbetaald.

Koffiemoment 2
Dan de carwashmedewerker met rugklachten. Hij was eveneens volledig arbeidsongeschikt. De werkgever vond dat de werknemer wekelijks op een vaste dag om 11:00 uur moest langskomen voor koffie. Zo zou hij het contact met zijn collega’s niet verliezen. Er ontstond discussie over het tijdstip. Er waren in het bedrijf immers geen vaste koffiemomenten. Ze dronken koffie op een moment dat er geen klanten waren. Strikt vasthouden aan 11:00 uur (hetgeen de werkgever deed) werkte averechts, omdat niet altijd collega’s beschikbaar waren. Zo schoot koffie drinken het doel voorbij. De werknemer had daarom enkele koffiemomenten overgeslagen. In combinatie met andere knelpunten was dit voor de werkgever een reden voor ontslag op staande voet. De kantonrechter vernietigde dit ontslag direct, onder andere, omdat “het niet onbegrijpelijk was dat de werknemer zich voor het koffiebezoek had afgemeld gezien de starre houding van de werkgever.”

Koffiemoment 3
Dan de verkoopster bij de Trekpleister. Ook zij was langdurig ziek. De bedrijfsarts zag geen arbeidsmogelijkheden, maar de werknemer kon wel één keer per week koffie drinken in haar filiaal. Deze momenten werden echter keer op keer afgezegd door de werknemer. Zij verscheen evenmin op andere afspraken. Ze kwam zelfs niet opdagen bij het spreekuur van de bedrijfsarts. Het salaris werd stopgezet en het UWV oordeelde dat haar re-integratie inspanningen onvoldoende waren. De werkgever verzocht ontslag wegens verwijtbaar handelen. Zelfs bij de rechter kwam deze werknemer niet opdagen. Het ontslag werd dan ook toegewezen. Zonder een transitievergoeding, wegens ernstig verwijtbaar gedrag.

Tot slot
Een koffiemoment is soms meer dan een koffiemoment. Het is in sommige gevallen te zien als re-integratie inspanning van een arbeidsongeschikte werknemer. De werkgever doet er ook verstandig aan flexibel te blijven en bijvoorbeeld niet te strikt vast te houden aan bepaalde tijdstippen. Zo blijft koffie tenminste een moment van ontspanning. Vragen hierover? Neem dan gerust contact op met Dorien Zwart, Charlotte Koopman of één van onze andere specialisten.

Bronnen:
Rechtbank Rotterdam 20 april 2023, ECLI:NL:RBROT:2023:3454
Gerechtshof Amsterdam 19 april 2022, ECLI:NL:GHAMS:2022:1176
Rechtbank Noord-Holland 14 mei 2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:5485